Sinds Netflix eind 2016 de culthit Stranger Things lanceerde, lijkt het alsof de wereld ondergedompeld is in een ware eighties revival. Africa van Toto wordt grijsgedraaid, voor originele Nintendo consoles wordt grof geld neergelegd, spionnen worden omgelegd alsof de Koude Oorlog nooit ophield te bestaan… Ik geloof zelfs dat ik gisteren epauletten in het straatbeeld spotte.

Die nostalgie is comfort food voor mijn ziel. Dan zie ik flitsen voor me van de kleine jongen die op Heaven is a Place on Earth van Belinda Carlisle stond te dansen in de keuken, van de knaap die liever met poppen speelde dan met auto’s, van de zachtaardige bengel die op de speelplaats vooral bij de meisjes stond. Zaken waar ik toen niet bij stilstond, maar waarvan ik later ontdekte dat ze toch niet ‘de norm’ waren.

Kinderen zijn genderblind maar worden door onze maatschappij tegen wil en dank in een hokje geduwd. We maken een kringetje van jongens en van meisjes, we maken een kringetje van tra la la. Zelfs in een onschuldig kinderrijmpje schuilt een binaire boodschap. O wee als je niet aan die definitie voldoet, dan hoor je letterlijk niet in de kring thuis.

Drie decennia later is er weinig evolutie in het maatschappelijk bewustzijn op het vlak van genderdiversiteit. Ook bij heel wat holebi’s en transgenders heerst er over dat thema nog veel onwetendheid, soms zelfs onverschilligheid. Voor sommigen is de strijd al gestreden want we mogen trouwen, we kunnen kinderen adopteren en we komen al eens op tv.

Het klopt dat we op het vlak van holebi- en transgenderrechten sinds de jaren 80 grote sprongen voorwaarts gemaakt hebben. De meest recente sprong maakten we begin dit jaar toen de nieuwe transgenderwet in werking trad. Daar mogen we als LGBTQ+ beweging trots op zijn. Zeker en vast.

Toch smaakt de melancholie uit mijn kinderjaren bitterzoet als ik erbij stilsta dat transgenders toen nog geen juridische erkenning hadden. Gebrek aan erkenning, dat ervaren de niet-binaire personen nog steeds. En die discriminatie moeten we als gemeenschap aanvechten, met z’n allen.

“We dream the same dream, we want the same thing”, zong Belinda Carlisle in de 80’s. Anno 2018 heeft onze LGBTQ+ beweging die droom nog steeds. Of je nu op mannen, vrouwen of personen valt. Of je nu een trans*, intersekse, niet-binaire of genderfluïde persoon bent. Of je nu monogaam, polyamoureus, aseksueel of aromantisch bent. We willen allemaal gewoon zijn wie we zijn, en wil het toeval nu niet dat dit lentenummer daar de focus op legt?!

Volg ZiZo op Facebook, Twitter of Instagram.

Sinds oktober ben ik hoofdredacteur van ZiZo, een blad voor holebi’s, transgenders en andere eenhoorns. Dit is het voorwoord voor de recentste editie. Je kan een gratis exemplaar van ZiZo meenemen in onze afhaalpunten. Of neem een abonnement, dan krijg je het nummer thuis toegestuurd.