Er zijn weinig plekken waar mijn emoties zo de pan uit swingen als in de supermarkt. Tijdens een bezoek aan een warenhuis zit ik op een oncontroleerbare emotionele rollercoaster. Ik weet nooit op voorhand welke bochten mijn emoties nu weer zullen maken en in welke gemoedstoestand ik de winkel zal verlaten. Al moet ik toegeven dat die gemoedstoestand al meer dan eens alles behalve ‘super’ geweest is. – Gezien wat ik daar deed, beste lezer, super-knipoog-markt. – Dus buckle up, mijn emotionele rollercoaster schiet uit haar startblokken en zoeft door de rayons van een supermarkt naar keuze …

• Eurforie als er kortingsbonnen aan te pas komen. Ja, dat soort mens ben ik dus maar als alleenstaande – single staat met stip op één in mijn woordhaatlijst – telt elke eurocent dubbel, ook al geef ik die gewonnen euro’s dan een paar uur later uit aan een overprijsde latte in een koffiebar, een boek die de eerste drie jaar ongeopend in de kast blijft staan of aan een zoveelste grijze sweater, telkens met een ander opschrift.

• 

  Schaamte wanneer je een kennis kruist en wanneer de ogen van die kennis neerwaarts naar je winkelmandje afdwalen en de inhoud ervan inventariseren. Schaamte omdat ik die mensen nooit ofte nimmer in de afdeling groenten en fruit tegenkom, op een moment dat er dus nog enkel maar gezonde dingen te inventariseren zijn zoals blauwe besjes, kerstomaatjes en butternutpompoen. Neen, ik kom ze steevast tegen als ik in een emo-bui mijn winkelmandje volgestapeld heb met American cookies en potten Ben & Jerry’s-ijs. Schaamte ook omdat ik sowieso al een grote sukkel ben op het vlak van small talk en als dat praatje dan nog moet gebeuren in een omgeving die ik helemaal niet met de persoon in kwestie associeer, dan is de kortsluiting hier vanboven compleet. En helaas ook een derde dimensie van schaamte omdat ik er op dat eigenste moment negen op de tien keer ook helemaal niet uitzie: vettig haar, kleren waarmee ik normaal gezien het huis nooit zou verlaten en ongetwijfeld heb ik ook een ergens een dikke puist op mijn wang. Mijn mottige verschijning is helemaal goed te praten gezien de emo-bui waarin ik op dat moment verkeer maar dat weet die ander natuurlijk niet want daar loopt een mens, en al zeker een Vlaming niet, ook helemaal niet mee te koop.

• Ergernis, als een bejaarde zich aan een tempo dat zelfs als slakonwaardig is … Ah, laat het ons gewoon op ‘ergernis als een bejaarde zich op hetzelfde moment dan ik zich in de supermarkt bevindt’ houden. Kumbaya en zo van die dingen.
• Jolijt, door de achtergrondmuziek. Al heeft dit wel tot gevolg dat ik af en toe begin mee te zingen of, nog erger, begint te stijldansen met het winkelkarretje. Ik ben me op dat moment niet bewust van mijn handelingen totdat ik de vreemde blikken van de omstanders gewaarword. En zo ben ik weer bij schaamte. Schaamte ervoer ik ook die keer in 2011 toen ik nog maar pas in Gent woonde en mijn relatiebreuk nog erg vers was. In die periode had Adele een bescheiden hitje met ‘Someone like you’ en, je voelt me al afkomen, dat nummer galmde plots door de winkel. Ik wil niet in details treden maar omringd door al die droge voeding hield ik het, euh ja, niet bepaald droog. Als dit een serie was, dan zou er nu een paukenslag weerklinken.
• Trots, die zeldzame keer dat ik me kan houden aan mijn “En nu gaan we eens beginnen met gezonder te leven”-voornemens
  en ik de winkel daadwerkelijk verlaat met enkel en alleen gezonde voedingswaren, die pot Ben & Jerry’s-Ijs die ik onder een krop sla verstopt heb niet meegerekend natuurlijk.

  Tip: deze bijkomende stress vermijd je simpelweg door gewoon al je koptelefoon op te houden maar ja, dat komt weer een tikje onbeleefd en asociaal over.

• Stress aan de kassa als ik het tempo van de kassierster niet kan volgen. Nog meer stress aan de kassa als de dame in kwestie ook nog besluit om een praatje met me te maken. Tip: deze bijkomende stress vermijd je simpelweg door gewoon al je koptelefoon op te houden maar ja, dat komt weer een tikje onbeleefd en asociaal over. Een betere oplossing is om gewoon de zelfscankassa te gebruiken. Het probleem dat zich daar dan weer stelt is dat ik altijd wel van een of ander product de streepjescode niet kan vinden of dat de zelfscankassa, onding dat het is, het plots vertikt om een streepjescode te herkennen en dan hang ik eraan voor de moeite en krijg ik toch nog stress omdat ik er iemand van het winkelpersoneel bij moet roepen terwijl de rij wachtende klanten achter me ongeduldig begint te kuchen, te schuifelen en te rollen met hun ogen. Tenslotte wil ik hier nog de zelfscankassa van de supermarktketen Match nog met de vinger wijzen. Dat pareltje der technologie kan tegen mij praten, nu weet je ondertussen al dat ik geen fan ben van small talk maar de eerste keer dat ik er kennis mee maakte sloeg mijn fantasie meteen op hol en dacht ik al dat er ergens een dwergje of een klein Chineesje in die machine zat verstopt. Mijn fantasie werd abrupt gefnuikt toen dat onding me in de gebiedende wijs bevelen begon te geven. Heel teleurstellend en helaas ook weer extra stress omdat ik de bevelen niet snel genoeg opvolgde en er nog gepiep aan te pas kwam.

Zo, dat was me het ritje wel, niet? Wat, willen julle nog een keerrrrrr? In gedachten imiteer ik nu die typische volkse kermisstem met de rollende r, dus gun me dit verzetje en werk even met me mee.

Willen jullie nog een keerrrrr? Ja? Goed dan, hier komt de bonusronde, le grand final, de grootste looping die mijn emotionele rollercoaster ooit in een supermarkt gemaakt heeft:

Ken je die scène uit die romantische komedie waarin een acteur, zo rond de kerstperiode, zijn ex met zijn nieuwe vlam in de supermarkt tegenkomt? Hij probeert zich dan in blinde paniek discreet uit de voeten te maken maar slaagt daar helaas niet in doordat hij – onhandig als hij is – met het winkelkarretje tegen een toren opeengestapelde keukenrollen rijdt alvorens hij naar het andere uiteinde van de winkel vlucht om daar te bekomen van dit onfortuinlijke voorval. Wel, vervang de keukenrollen door een ordinaire diepvriezer met aperitiefhapjes en je weet wat ik die memorabele decemberdag in mijn dagboek heb neergepend terwijl ik een grote pot Ben & Jerry’s-IJs zat uit te lepelen.