Hallo wereld, Ik ben een man. Ik ben blank. Maar ik ben niet boos. Of ja, soms ben ik wel eens boos. Meestal op mezelf, af en toe op een ander en soms kan ik mijn boosheid zelfs niet verklaren. Maar, en dat is heel belangrijk, dat boze gevoel haalt de overhand niet bij me. Wrevel is een menselijke emotie, net zoals vreugde, verdriet en tederheid dat zijn. Het is een manier om een gevoel te uiten en eenmaal je het geuit hebt, laat je het best los.

Als ik om me heen kijk – op een familiefeest, in de bedrijfskantine, in het nieuwsoverzicht, op de sociale media – dan merk ik op dat er heel wat grimmigheid heerst onder de mensen en veelal onder blanke, boze mannen. De laatste tijd krijg ik steeds vaker het gevoel dat blanke, boze mannen de norm geworden zijn. Meer nog, dat blanke, boze mannen de norm bepalen voor alles wat afwijkt van het blanke, boze mannendom.

Ze trollen op Facebook en Twitter, al dan niet met een anonieme account, ze orakelen tijdens actualiteitsprogramma’s op televisie en ze winnen zelfs verkiezingen. Hun ongenoegen verwoorden ze in een opruiende, choquerende en veralgemenende taal die je pakweg tien jaar geleden enkel op het partijcongres van een extreemrechtse partij hoorde.

De voedingsbodem van hun protest is angst. Angst voor verandering. Angst voor iedereen en alles dat anders is. Angst om zich aan te passen. Angst om de waarheid onder ogen te zien. Vroeger was alles beter, maar ze verliezen uit het oog dat hun vroeger niets anders is dan een aaneenschakeling van constante verandering.

Angst is nog zo’n gevoel dat je best niet laat overheersen. Ik ben ook wel eens bang. Zo ben ik niet bijster happig als de dokter een naald boven haalt, belet mijn faalangst me soms om nieuwe dingen te proberen en lig ik wel eens te piekeren over alles wat er mis gaat in de wereld. Mijn angsten worden meestal gecompenseerd en geneutraliseerd door hoop en vertrouwen. Ik vertrouw de arts als hij zegt dat het prikje zo voorbij is. Ik steun op mensen die me dat duwtje in de rug geven dat ik nodig heb om een sprong in het onbekende te wagen. Ik ben hoopvol als ik alle mooie initiatieven van gedreven mensen opmerk. Mensen die een alternatief willen bieden aan terreur. Mensen die beseffen hoe geprivilegieerd we wel niet zijn en die zich inzetten voor zij die het minder goed hebben. Mensen bij wie angst geen voedingsbodem voor boosheid is.

Rotte appels vind je overal, maar voor één rotte appel vernietig je de volledige oogst toch niet?

Ik ben dan wel een blanke man, ik ben geen boze blanke man. Dat komt omdat ik niet denk in termen van wij en zij, van m/v/x, van blank of gekleurd, van normaal of niet-normaal. Ik denk in termen van mensen. Iedereen is anders, iedereen is uniek. Rotte appels vind je overal, maar voor één rotte appel vernietig je de volledige oogst toch niet? Zolang je respect hebt voor elkaars anders-zijn, kan het maar een verrijking zijn voor elkaar. Kruisbestuiving is van levensbelang, en niet enkel bij de bloemetjes en de bijtjes.

Ik weiger te geloven dat ik de enige blanke, niet-boze man ben. Ik ben ervan overtuigd dat ik geen bedreigde diersoort ben die thuishoort in het rijtje van neushoorns en jachtluipaarden. Dat het leeuwendeel van mijn medemensen, ongeacht geslacht, geloofsovertuiging, nationaliteit of geaardheid het met me eens is dat we niet langer mogen wegkijken.

Daarom zwijg ik niet langer en schrijf ik deze brief. Ik spring niet vaak op de barricade omdat ik ervan uitga dat anderen dat wel voor mij gaan doen en dat die anderen daar ook veel meer gedreven en capabel voor zijn. En toch steek ik nu mijn hoofd boven het maaiveld uit omdat ik merk dat diegenen die steeds luider roepen, steeds vaker gehoord worden. Hun conservatieve, xenofobe, vrouwonvriendelijke en vaak zelfs mensonwaardige woordenstroom dreigt de norm te worden, een norm waar ik me van distantieer, een norm die ik weiger te aanvaarden.

Dag en bedankt.

Stijn, blank en mannelijk (ook al doet dit er niet toe) maar (meestal) niet boos