Of ik iets over de Internationale Mannendag wou schrijven. Liefst geen opiniestuk over gendergelijkheid maar gewoon een column over de ergerlijkste mannenreclames, een lijstje over baarden of iets over, godbetert, mijn prostaat. Internationale Mannendag dus. Ik kon niet meteen iets toepasselijks bedenken, dus schreef ik maar iets over baarmoeders. Juist ja, mannelijker dan dat kan haast niet.

Ik ben een man en ik ben homo; geen ideale combinatie als ik me wil voortplanten, zelfs al heb ik een partner. Tien jaar geleden had ik een vurige kinderwens, maar door mijn realiteitsbesef doofde dat verlangen bijna helemaal uit. De begeerte staat nu nog op een waakvlamstand en daarmee alleen geraakt mijn imaginaire broedoven niet opgestart. Als ik ooit kinderen wil moet ik een manier vinden om dat kleine, technische, maar oh zo cruciale detail op te lossen: Ik moet op zoek naar een baarmoeder!

Van het kastje naar de bank

Ik kan altijd terug in de kast kruipen, een meisje om de tuin leiden en haar bezwangeren om dan kort na de geboorte van de kleine spruit te beseffen dat ik eigenlijk voor de mannen ben. Maar dat is niet zo netjes en daar wordt werkelijk niemand gelukkiger van, buiten mijn fictieve schoonvader die al van in het begin onraad had geroken en dan glunderend tegen iedereen zou kunnen vertellen dat hij altijd al een vermoeden had gehad.

Een eicelbank waar alleenstaande mannen of homokoppels met dezelfde verlangens als vrouwen met een kinderwens terecht kunnen, blijft fictie.

Mieke werd het afgelopen jaar mama na een bezoekje aan de spermabank. Haar prins op het witte paard kwam niet en haar biologische klok begon te tikken, daarom koos ze bewust voor het alleenstaand ouderschap. Ook lesbische koppels vervullen hun kinderwens vaak op deze manier. Goed voor hen natuurlijk. Ik gun hen het moederschap van harte, dat meen ik. Een eicelbank waar alleenstaande mannen of homokoppels met dezelfde verlangens bij terecht kunnen, blijft vooralsnog fictie.

Man zkt. Draagmoeder

Draagmoederschap ligt nog steeds gevoelig. In België is hier voorlopig geen regelgevend kader voor, al zou daar volgens De Redactie tegen 2019 verandering in komen. Hoop doet leven maar ik zie mezelf niet meteen een eicel schooien bij een vriendin. Oh ja, en of ze het ook nog even ziet zitten om negen maanden lang een kind voor me te dragen? Ik betwijfel sterk of ik zelf een draagmoeder zou willen zijn als de rollen omgekeerd waren. Ik vrees dat ik me tijdens de zwangerschap veel te hard aan dat kind zou hechten, om nog maar te zwijgen van alle fysieke, sociale en financiële gevolgen. Voorlopig lijkt draagmoederschap enkel weggelegd voor de Ricky Martins en de Elton Johns van deze wereld, tenzij VTM en Studio 100 brood zien in het tv-format Man zkt. Draagmoeder.

Speeddate met naweeën

In juni 2015 vond de eerste speeddate voor holebi’s en singles met een kinderwens plaats in Antwerpen. Een initiatief van de Nederlandse stichting ‘Meer Dan Gewenst’ dat wensouders met elkaar in contact brengt. X ging op speeddate en hield er drie potentiële co-moeders aan over. In de daaropvolgende weken sprak hij geregeld met hen af. Een aantal maanden later schoot er nog één vrouw over met wie hij al concrete afspraken over het co-ouderschap had gemaakt, maar uiteindelijk liep het toch nog spaak en was hij een ervaring én een teleurstelling rijker.

Adoptie: voor the happy few

Sinds 2006 is in België adoptie ook mogelijk voor holebi-paren. Binnenlandse adoptie door holebi-koppels zat tot voor kort zelfs in de lift: in 2013 kwamen 14 van de 30 Belgische adoptiekinderen bij holebi-ouders terecht. Ondertussen zijn de wachtlijsten zo lang dat er geen nieuwe inschrijvingen meer worden aanvaard. Tom en Jelle woonden in 2011 een infosessie bij. Sindsdien krijgen ze elk jaar een brief met hun wachtnummer. That’s it. In mei 2015 werden ze, na bijna vier jaar wachten, uitgenodigd op een extra infosessie waarop ze te horen kregen dat het waarschijnlijk nog acht jaar zal duren tot ze een volgende stap in de procedure kunnen zetten; een cursus kunnen volgen en een resem onderzoeken (sociaal, psychologisch …) moeten ondergaan. De kans bestaat dat ze dan, als prille veertigers, ongeschikt en/of te oud worden bevonden voor adoptie en al die jaren voor niets gewacht en gehoopt hebben (diezelfde regeling geldt momenteel trouwens ook voor hetero’s). Daarom overwegen Tom en Jelle nu om pleegouder te worden.

Surrogaat vaderschap

Veel vrienden hebben een petekind en genieten daar intens van. Dat peterschap is voor hen een surrogaat voor het ouderschap. Ze zijn trots als ze het kind van school mogen afhalen of als ze er een dag mee naar een pretpark kunnen trekken. Het betekent dat er voor hen ergens toch een speciale rol in iemands opvoeding is weggelegd. Dus bij deze een warme oproep aan alle zwangere vrouwen om hun homovrienden het peterschap te gunnen. Anders zijn we genoodzaakt om onze vadergevoelens op onze katten projecteren en dat is ook niet bepaald bevorderlijk voor de maatschappij.

Toeval bestaat niet: het thema van de Internationale Mannendag 2015 is ‘Expanding Reproductive Options for Men’. Toen ik dit stuk begon te schrijven wist ik dat helemaal nog niet; slechte punten voor research dus. De thematiek gaat veel breder dan waar ik het hier over heb. Zo wordt er onder andere ook gefocust op anticonceptiemiddelen. De algemene teneur blijft echter wel dezelfde: als een man zijn kinderwens wilt vervullen, dan zijn de opties eerder beperkt.