Mannen zijn tevreden met hun lichaam. Mannen hebben absoluut geen complexen over hun lijf als ze voor de spiegel staan. Mannen weten waarom, want ze zijn nu eenmaal het sterke geslacht. Leugens, allemaal leugens zeg ik u. Het is een fabel dat mannen niet met hun lichaam bezig zouden zijn, we zijn zelfbewuster dan je denkt.

Ik weet nog perfect wanneer ik voor het eerst in aanraking kwam met mijn zelfbewustzijn. Het was tijdens een middagpauze op school. Ik zat in het derde middelbaar en een klasgenote merkte op dat mijn boezem omvangrijker was dan die van haar. Ik negeerde haar opmerking en keek naar de grond, want dat is wat mollige, bedeesde jongens meestal doen als iemand uit het populaire kliekje naar hen uithaalt.

Tijdens mijn vlezige tienerjaren was ik met mijn overgewicht wel vaker het mikpunt van spot maar het snerpende gesnater gleed steeds van me af zoals water van een eend. Die ene middag beschermde mijn waterafstotend verenkleed me niet langer. De woorden van mijn klasgenote hakten op me in als een vlijmscherp slagersmes in een vetgemest speenvarken. De laatste overblijfselen van mijn kinderlijke naïviteit en onwetendheid verdampten en ik ontpopte me tot een onzekere puber die besefte dat hij geen sierlijke vlinder maar een dikke rups was. De spiegel was niet langer een ding waar ik voor stond terwijl ik onbezonnen mijn tanden poetste, elke dag confronteerde het me met mijn vet, log lijf.

Ik moest en zou vermageren, en dat deed ik ook, drastisch. Mijn BMI halveerde, overgewicht werd ondergewicht en ook mijn kledingmaat slankte af van XL tot XS. Missie geslaagd, want midden jaren ‘90 lagen tengere jongens zoals Leonardo Dicaprio en de Backstreet Boys goed in de markt. Maar tijden veranderen en schoonheidsidealen ook: de sprietige knapen maakten plaats voor de Justin Biebers van deze tijd die bijna even breed zijn als Jean-Claude Van Damme in zijn gloriejaren.

Stiekem willen we allemaal een beetje Ryan Gosling zijn, want alle mooie mannen zijn zo lelijk als ze Ryan zien.

Volgens een studie uit 2002 zouden jongens en mannen overgewicht associëren met een gebrek aan wilskracht, terwijl slank en gespierd zijn aan eigenschappen als zelfzekerheid en een hogere sociale status worden gelinkt. Niet enkel de posterboys uit de Joepie bepalen dit beeld, ook de reclamewereld heeft een serieuze klodder boter op het hoofd. Of het nu reclame voor frisdrank, wagens of deodorant is, alle mannen hebben een perfect afgetraind (en veelal ontbloot) bovenlijf in combinatie met een volle bos golvend haar en parelwitte tanden. Geef toe, je ziet niet vaak een kalende kerel met lovehandles in slow motion uit de zee verrijzen. Toen acteur Chris Pratt van lamme goedzak tot atletische hunk transformeerde was dat wereldnieuws. Prompt werd hij tot sekssymbool gebombardeerd en eindigde hij hoog in de lijsten met begeerlijke mannen. Je mag er prat op gaan dat al die gespierde torso’s die aan ons opgedrongen worden een even sterke invloed hebben op mannen als Beyoncé-lijven op vrouwen. Stiekem willen we allemaal een beetje Ryan Gosling zijn, want alle mooie mannen voelen zich zo lelijk als ze Ryan zien.

Dat beïnvloedingsproces begint al op jonge leeftijd: een Amerikaans onderzoek uit 2014 toont aan dat bijna 18% van de tienerjongens zich zorgen maakt over hun gewicht en voorkomen. Opgroeiende jongens kijken vaak op naar superhelden. Superhelden die niet alleen bovennatuurlijke krachten hebben, ook hun spiermassa is niet van deze wereld. Meisjes spiegelen zich dan weer vaker aan het onrealistische Barbie-lichaam. Dit onderscheid kan verklaren waarom mannen meestal breder willen worden, terwijl vrouwen willen vermageren. Ik ben de uitzondering die de regel bevestigt, een man die niet naar een sixpack streeft. Alhoewel … als kind speelde ik met Barbie-poppen, dus dan klopt de logica weer wel.

Normaal gebouwde maar frêle kerels uit mijn omgeving worden plots onzeker over hun lijf. Ze vinden dat ze niet gespierd genoeg zijn en beginnen intensief te sporten. Tot vijf keer per week naar de fitness of crossfit, al dan niet in combinatie met spieropbouwende supplementen, is geen uitzondering. Het aspect conditie primeert helemaal niet, integendeel, ze doen het omdat ze denken dat ze voor anderen niet aantrekkelijk genoeg zijn zonder sixpack en Popeye-armen. En zo muteren steeds meer tengere jongens tot potige kerels met gespierde basten ook al kost hen dat veel meer tijd en moeite dan dat ze in alle sixpack-in-zes-weken-tijd artikels doen geloven.

Ook al ben ik een spichtige stylo, ik duik de fitnesszaal niet in omdat het ‘in’ is of omdat ik druk van buitenaf voel. Ik ben (zelf)bewust van het feit dat ik geen zwemshortproof lichaam voor in de boekskes heb, maar het is goed zo. En dat zouden we vaker moeten doen, simpelweg tevreden zijn met ons lijf en ons geen zier aantrekken van wat anderen denken. ‘Ik wil wat breder worden’ is the new black maar ik doe er niet aan mee. Punt.