Vrijdagavond; opzwepende muziek, uitgelaten vrienden, klinkende glazen. Cheers to the freakin’ weekend! Voor velen een wekelijks ritueel, voor mij eerder een uitzondering. Als het moment waar ik sinds maandagochtend naar uitkijk aanbreekt, plof ik meestal uitgeteld in de sofa om er de rest van de avond niet meer uit te komen. Met een half oog volg ik de talentenjacht op het tv-scherm of praat ik wat bij met het lief over de dingen des levens. Nee, op vrijdagavond beperkten mijn dance moves zich tot een ritmisch tikkende voet op de al dan niet zuivere noten van de hoopvolle zangtalenten.

Kom uit je zetel

Hoopvol, elke vrijdagavond ben ik het opnieuw. Volgende week moet en zal ik het weekend nog eens inzetten zoals het hoort. Het is niet omdat de kruisigingsleeftijd van Jezus stilaan in beeld komt dat ik mezelf in een bompacocon moet terugtrekken want dertig is het nieuwe twintig. Vol goede intenties schuim ik Facebook af en klik ik op de ‘Geïnteresseerd’-knop van een vrijdags evenement. Veelal blijkt dat plan zeven dagen later overmoedig geweest te zijn en eindig ik alsnog energieloos met de zapper in mijn hand in mijn zitmeubel van Zweedse makelij.

Vreemd eigenlijk, op vrijdagavond trekt mijn eigen lichaam precies de stekker uit het stopcontact waardoor ik dikwijls indommel op een uur waarop ik tijdens de werkweek nog klaarwakker ben. Vergelijk het met een leerkracht die op de eerste dag van de vakantie geveld wordt door griep; het is alsof mijn gestel weet dat ik op dat ogenblik kan en mag ontspannen en prompt een trigger in mijn brein laat afgaan waardoor het slaap- en energietekort van de voorbije dagen pardoes op mijn schouders neerploft als een loodzware trekkersrugzak. Daardoor eindig ik uitgeput in bed op een tijdstip waarop de lichten in rust- en verzorgingstehuis ‘Het Gevallen Blad’ ook worden gedoofd. Enkel de comfortabele flanellen bompapyjama ontbreekt nog.

Alle remmen los

Energie, waar blijven sommige mensen het halen?”, vraag ik me geregeld af als ik op vrijdagavond gezapig lepeltje lepeltje lig met het lief en we zelfs geen fut voor seks meer hebben. Na vijf dagen op kantoor ben ik meestal zo murw als iets. De dagelijkse rat race van kantoor naar de supermarkt, van het fornuis naar de koffiebar, van de stofzuiger naar het station, zorgen ervoor dat ik dan niet meer fris en fruitig genoeg ben om het weekend wild in te zetten. En dan ben ik nog een kinderloze nine-to-fiver met een kantoorbaantje dat uit getokkel, muisgeklik en vergaderen bestaat. Hoe afgepeigerd moet een alleenstaande ouder met twee jengelende bengels zich dan niet voelen? Of iemand die verschillende jobs combineert? En wat met mensen met een veel arbeidsintensievere baan?

Sommigen weigeren toe te geven aan de vermoeidheid en ontvluchten de realiteit door hun heil te zoeken in drank en drugs. Als je bitch wilt chillen, dat is geen probleem … Pas sinds een paar jaar ben ik me ervan bewust hoe ingeburgerd drugsgebruik wel niet is. Tv-makers, winkelbedienden en dokters (in spé), ze gebruiken het allemaal om de stress te vergeten en/of de alledaagsheid te doorbreken. Ik ben een te grote controlefreak (en schijtluis) om die weg in te slaan maar met die hulpmiddeltjes feesten ze onvermoeid door tot het ochtendgloren.

Stoelen en tafels aan de kant!

Als ik er op een blauwe vrijdag dan toch in slaag om eens uit te gaan, nadat ik me er dagenlang mentaal op voorbereid heb, krijg ik onvermijdelijk, eerder vroeg dan laat, een onverbiddelijke klop van de hamer waardoor het licht uitgaat zonder dat er een milligram Rohypnol aan te pas komt. Veelal ben ik dus de party pooper die als eerste naar huis trekt en de rest van het weekend rondloopt als een Duracell-konijn wiens batterijen dringend aan vervanging toe zijn. Is dit dan het wrede lot van een 30-plusser? Vijf jaar geleden kon ik de uitputting makkelijker verbijten, dus leeftijd heeft er zeker iets mee te maken, maar ik merk de vrijdagavondfutloosheid ook op bij mijn jongere vrienden. Als zelfs de jonge veulens af en toe eens op stal blijven staan, dan ben ik gerustgesteld – neuriet Forever Young.

Over nostalgie gesproken: sinds de terugkeer van ‘De Mol’ en ‘Temptation Island’ denk ik steeds vaker terug aan de vrijdagavonden uit mijn jeugd. Mijn ouders kwamen hun sofa ook niet meer uit maar zij hadden nog ‘Het Swingpaleis’ om mentaal uit de bol te gaan. De feestende BV’s gaven hen toch nog een klein beetje het gevoel dat ze op schalkse wijze hun vermoeidheid konden verdoezelen. Trouwens, de show werd niet live uitgezonden en werd hoogstwaarschijnlijk op een dinsdagmiddag zo rond half vijf opgenomen. Het gros van de overenthousiaste BV’s lag dus op het moment van uitzending hoogstwaarschijnlijk zelf op de canapé lamlendig te wezen. En gelijk hadden ze.

Psst, als er tv-bonzen meelezen: jullie weten wat jullie te doen staat.